دين بهترين و عاليترين روشى است كه مى‏تواند اجتماع بشر را منظم ساخته و بيش از هر روش ديگر مردم را برعايت قوانين اجتماعى وادار نمايد. و اگر در اسباب و عواملى كه در دورانهاى گذشته اجتماعات بشرى را بوجود آورده مطالعه كنيم ين حقيقت كاملاً روشن خواهد شد.
انسان هرگز جز سعادت و كامرانى خويش را در زندگى نمى‏خواهد و نمى‏جويد و البته اين سعادت جز در سايه تأمين كامل همه وسائل زندگى ممكن نيست، و از طرف ديگر بشر با فهم خدادادى خويش درك مى‏كند كه هرگز نمى‏تواند همه اين نيازمندى‏ها را بتنهائى بدست آورد و آماده سازد و باين وسيله سعادت دلخواه خويش را تأمين نمايد زيرا بديهى است كه تحصيل همه احتياجات زندگى از توانائى يك فرد هر چه هم نيرومند باشد بيرون است، از اين رو ناچار براى رفع نيازمندى‏هاى خويش با افراد همنوع خود همكارى كرده بصورت دستجمعى بتحصيل وسائل حياتى خود مى‏پردازد. باين معنى كه هر كس تأمين مقدارى از اين وسائل را بعهده گرفته آنرا آماده مى‏سازد سپس همه افراد نتيجه فعاليتهاى خود را رويهم ريخته هر فرى بقدر فعاليت و موقعيت اجتماعى خويش سهمى برمى دارد و از آن استفاده مى‏كند و زندگى خويش را اداره مى‏نمايد.
از اينرو و براى تأمين سعادت خويش دست بدست همنوعان خود داده بكمك ديگران كار مى‏كند؛ يعنى در حقيقت همه براى يكديگر فعاليت كرده محصول فعاليتها را بميان ريخته هر يك از اعضاء اجتماع بحسب موقعيت و اندازه فعاليت خود از آن سهمى برداشته استفاده مى‏نمايد.